CHIGURU

ಓದಿದ್ದ ಒಂದು ಕಾದಂಬರಿಯ ಸಾಲು ನೀರವ ಮೌನ , ಸದಾ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಬರುವಾಗ ತಂಪಾದ ಗಾಳಿ ನನ್ನ ಮುಂಗುರುಳನ್ನು ಒಮ್ಮೆ ಸೋಕಿ ಹೋಗುವಾಗ ತುಟಿಯ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿ ಚಿಕ್ಕ ನಗು ಮೂಡುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಅಂದು ಆ ನಗು ಮಾಯವಾಗಿತ್ತು . ಗಾಳಿ ಬಂದು ಮುಂಗುರುಳನ್ನು ತಾಕಿದಾಗ ಕಿರಿಕಿರಿಯ ಅನುಭವ . ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತ್ತಿದ್ದ ಗೆಳತಿಗೆ ' ಸದಾ ಪಟ ಪಟ ಮಾತಾಡುವ ಇವಳು ಇಂದು ಮೌನ ಮೂರ್ತಿಯಾಗಿದ್ದಾಳಲ್ಲ , ಏಕೆ ?' ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಮೂಡಿತ್ತೋ ಏನೋ ?!!. ತುಂಬ ದಿನಗಳ ನಂತರ ಮನೆಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ ಅಂದು ಮೊದಲು ಇರುತ್ತಿದ್ದ ಖುಷಿ ಇರಲ್ಲಿಲ್ಲ . ಖುಷಿ ಪಡಬೇಕು , ಖುಷಿಯಾಗಿ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಬೇಕು ಎಂದು ಎಷ್ಟು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರೂ , ಮುಖದಲ್ಲಿ ನಗು ಮೂಡುವ ಮೊದಲೇ ಮನಸ್ಸು ಆ ನಗುವಿಗೆ ಬೇಸರ ಎಂಬ ಕಡಿವಾಣ ಹಾಕುತ್ತಿತ್ತು . ಬಸ್ ಸ್ಟಾಂಡ್ನಲ್ಲಿ ಬಸ್ ನಿಂತ ತಕ್ಷಣ ಎದುರಿಗೆ ಕಂಡ ಅಂಗಡಿಯ ಹೆಸರು ಸಾವಿತ್ರಿ ಎಂದಿತ್ತು . ಅದನ್ನು ನೋಡಿದ ಕೂಡಲೆ ಅಮ್ಮನ ನೆನಪಾಯಿತು . ಆಗಿಂದಾಗಲೇ ಬ್ಯಾಗ್   ಅನ್ನು ಕೆಳಗೆ ಇಳಿಸಿ ತೊಡೆಯ ಮೇಲೆ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಬಹಳ ದಿನದಿಂದ ಕೂಡಿಟ್ಟ ದುಡ್ಡಿನಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮನಿಗೋಸ್ಕರ ಕೊಂಡುಕೊಂಡ ಸಿಲ್ಕ್ ಸೀರೆ ತೆಗೆದು ಒಮ್ಮೆ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಅದನ್ನು ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡೆ . ಆ ಕ್ಷಣ ನನಗೇ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೆ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ನೀರು ಹರಿಯಲು ಶುರುವಾಯಿತು . ಅವತ್ತಿನವರೆಗೂ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಆ ಸೀರೆಯನ್ನು ನಾನೆ ಉಡಿಸಿ ಅವಳನ್ನು ಕಣ್ಣುತುಂಬ ನೋಡ್ಬೇಕ...